101. گاماروس دریای خزر (Pontogammarus maeoticus) بعنوان یک منبع کاروتنوئیدی به منظور رنگین کمان ماهیچه ماهی قزل آلای رنگین کمان (Oncorhynchus mykiss)
نویسندگان: محمدرضا احمدی()، شهاب الدین صافی()، بوجونر برکنگ()، عباس گرامی()،سیدامید رعنایی سیادت()، رضا خدارحمی().
منبع: مجله علوم شیلاتی ایران (انگلیسی) 1384; 5(1):1-12. (انتشار توسط sid.ir)
خلاصه مقاله:
قرمزی رنگ گوشت ماهی قزل آلای رنگین کمان یکی از نشانه های مهم کیفی گوشت آن می باشد. دو گروه قزل آلای رنگین کمان (Oncorhynchus mykiss) با وزن ابتدایی 200±10 گرم با غذاهایی که مواد افزودنی نداشتند (شاهد) و یا 0.5، 2 و 4 درصد گاماروس دریای خزر (Pontogammarus maeoticus) را بعنوان منبع کاروتنوئیدی در اختیار داشتند برای یک دوره تغذیه ای 39 روزه مورد آزمایش واقع شدند. تفاوت معنی داری (P>0.05) در میزان رشد ویژه (SGR) و فاکتور وضعیت (CF) آنها در بین گروههای آزمایشی مشاهده نگردید. غلظت کاروتنوئید در ناحیه پشتی ماهی و همچنین در برش کیفی نروژی آنها Norwegian Quality Cut (NQC) تعیین شد.
بین متوسط میزان کاروتنوئید NQC در هر آزمایش و نوع غذای دریافت شده توام با گاماروس رابطه بالایی وجود داشت (R2=0.99; P<0.01). در حالی که رابطه کمتری بین مجموع کاروتنوئید در بخش پشتی ماهی و سطح دریافت گاماروس بچشم می خورد (R2=0.80; P=0.10). غلظت کل کاروتنوئید بطور بارز (P<0.05) در نرها بیشتر (4.26±0.39 mg/kg) از میزان آن در ماهی قزل آلای رنگین کمان ماده (3.38±0.23 mg/kg) بود. در نهایت می توان ابزار داشت که افزودن گاماروس دریای خزر به میزان 2 تا 4 درصد در غذای ماهی می تواند بطور مشخص بهبود رنگ گوشت ماهی قزل آلای رنگین کمان را بدنبال داشته باشد.